ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺍﺗﻤﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ: ﺁﯾﺎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖﺑﻪ ﻓﻀﺎﯼ ﺗﻔﺎﻫﻢ ﺳﺎﻝ ۱۳۸۲ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ؟

ﺍﺳﺘﺎﻧﯿﺴﻼﺱ ﺩﻭﻻﺑﻮﻟﻪ، ﻣﺪﯾﺮ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﻭ ﻋﻀﻮ ﺗﯿﻢ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﺗﻤﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﯿﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ۲۰۰۳ ﻭ ۲۰۰۶ ﺍﺳﺖ. ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﮑﺎﺭ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﺗﻤﯽ، ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺍﺩﺍﺭﯼ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺁﻗﺎﯼ ﺩﻭﻻﺑﻮﻟﻪ ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﺣﺴﻦ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ۲۴ ﺧﺮﺩﺍﺩ، ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ ﭼﺎﭖ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﻃﯽ ﺁﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺍﺗﻤﯽ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﮑﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﮐﺮﺩ . ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﺩﻭﻻﺑﻮﻟﻪ، ﺣﺴﻦ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ، ﺭﺋﯿﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺍﺯ ﺍﮐﺘﺒﺮ ۲۰۰۳ ) ﻣﻬﺮ ۱۳۸۲ ( ﺗﺎ ﺍﻭﺕ ۲۰۰۵ )ﻣﺮﺩﺍﺩ ۱۳۸۴ ( ﻣﺴﻮﻭﻝ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻪﺍﯼ ﮐﺸﻮﺭﺵ ﺑﻮﺩ . ﺍﻭ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺶ ﺑﻪ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﯾﻠﺶ ﺑﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﮔﯿﺮﯼ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺣﺼﻮﻝ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻣﺴﻮﻭﻟﯿﺖ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺷﺖ، ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺁﯾﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﺸﺪ؟ ﺩﺭ ﺍﮐﺘﺒﺮ ۲۰۰۳ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﻣﯿﻨﯿﮏ ﺩﻭﻭﯾﻠﭙﻦ، ﯾﻮﺷﮑﺎ ﻓﯿﺸﺮ ﻭ ﺟﮏ ﺍﺳﺘﺮﺍ، ﻭﺯﺭﺍﯼ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﻭﻗﺖ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ، ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﯾﺘﺎﻧﯿﺎ، ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻌﻠﯿﻖ ﻏﻨﯽﺳﺎﺯﯼ ﺍﻭﺭﺍﻧﯿﻮﻡ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ، ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺧﺎﺻﯽ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﺍﻭﺕ ۲۰۰۲ )ﻣﺮﺩﺍﺩ ۱۳۸۱ ( ﺍﻓﺸﺎﮔﺮﯼﻫﺎﯼ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺗﺄﺳﯿﺴﺎﺕ ﻫﺴﺘﻪﺍﯼ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﯿﻦﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺷﻮﺭﺍﯼ ﺣﮑﺎﻡ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﺑﯿﻦﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺍﺗﻤﯽ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﺪﯾﺮ ﮐﻞ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﺶ، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻟﺒﺮﺍﺩﻋﯽ، ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﻨﺘﺮﻝﻫﺎﯼ ﺍﺿﺎﻓﯽ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﺮﺩﻩ، ﻭ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻪﺍﯼ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﺩ، ﻣﻌﻠﻖ ﮐﻨﺪ